Σταυρωμένοι και παραδομένοι.
Οι πιο καλοί μου φίλοι ,ευφυείς και οραματικοί στέκουν ασάλευτοι. Αναρωτιέμαι πού πήγαν τα ωραία τους γραφτά με τις ακονισμένες σκέψεις...Η ιστορική τους αισιοδοξία...
Σαν τα αγαλματάκια , ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα ,που παίζαμε πιτσιρίκια. Σαν ,σχεδόν, ολους μας.
Δεν τολμάς να πάρεις κάποιον τηλέφωνο και βομβαρδίζεσαι με του κόσμου τη μιζέρια και την αβίωτη καθημερινότητα. Δεν τολμάς να πεις τα δικά σου μικρά η μεγάλα βάσανα και ανακαλύπτεις πως ολοι ή σχεδόν ολοι γνωστοί και φίλοι, κολυμπάνε μέσα στα ίδια σκοτεινά νερά .Πρωταγωνιστές σε ενα ατελείωτο θρίλερ με άγνωατο τέλος.
Ποια τείχη, εδω εχεις εγκιβωτισμό εκούσιο εκατομμυρίων ανθρώπων.
Και ατελείωτες σιωπές και απουσίες. Και απώλειες υλικές , συναισθηματικές.
Αντιμέτωποι με τον καθρέφτη μας, αν τολμάμε..
Γιατί η μετάλλαξη είναι πλέον εμφανής .Πιο εμφανής δεν γίνεται. Κι ολο πιό δύσκολο να την αντιμετωπίσεις κατάματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το μήνυμα σας