"Μας πέταξαν τόνους καρότα, φάγαμε του σκασμού, βάλαμε στις τσέπες, εθιστήκαμε, αφήσαμε τις άλλες τροφές για να τρώμε μόνο καρότα, φτιάξαμε τη ζωή μας έτσι ώστε να ταιριάζει με τα καρότα, και τώρα μας ζητάνε να τα πληρώσουμε με χρήματα, που ξέρουν ότι δεν έχουμε - πανάκριβα"
Το ίντερνετ δε είναι τζάμπα αγαπητοί μου. Και δεν εννοώ τις διαφημίσεις ή τις σελίδες όπου μπορούμε να αγοράζουμε πράγματα. Το ίντερνετ είναι πολύ ακριβό γιατί το πληρώνουμε με την πίστη μας στις δημοσιεύσεις οι οποίες κατευθύνουν την γνώμη μας με αληθοφάνεια σεμνότητα και ζαχαρίνη. Η καλύτερη διαφήμιση είναι εκείνη που δεν παρουσιάζεται σαν διαφήμιση αλλά σαν αλήθεια. Σαν "γνώμη". Σαν "νέο". Σαν άρθρο κάποιου συντάκτη.
Και ποιό είναι το καρότο;
Η εντύπωση ότι το ίντερνετ υπάρχει για το ...κοινωνικό καλό, τον πλουραλισμό και την ...ανταλλαγή απόψεων. Αυτή η μπαρούφα είναι το καρότο. Και ο κόσμος δεν τρώει πλέον τίποτα άλλο.
Το ίντερνετ, τα έξυπνα τηλέφωνα, οι μυριάδες ανεξέλενγκτες πληροφορίες, παίρνουν το τραγούδι που τραγουδούσε κανείς στο ντους του ή στην μπανιέρα του και το αναμεταδίδουν σ' όλη τη Γη.
"Άσε με να έχω τζάμπα φωνή να γίνω 'κάποιος' και σε αντάλλαγμα θα πιστέψω ότι το βάθρο που μου δίνεις έχει αξία (ώστε να αντανακλάσει αξία στην φωνή μου)".
Έτσι μέσω πολυεθνικών εταιρειών, οι κυβερνήσεις έχουν τώρα ένα όλο-δικό τους λιβάδι.
Τις πρώτες μου μέρες στο Λονδίνο το 1975 πήγα στο Χάιντ Παρκ και είδα στην Βορειοανατολική Γωνία των Ομιλητών, μόνιμα, καμιά δεκαριά ανθρώπους πάνω σε κουτιά να διαλαλούνε την γνώμη τους, το άχτι τους, τις νουθεσίες τους... και καμιά εικοσαριά να ακούνε τον καθένα. Υπήρχαν και μερικοί που περπατούσαν τους δρόμους με πινακίδες μπρος και πίσω: "Μετανοείτε, το Τέλος πλησιάζει" και τέτοια διάφορα. Αυτό ήταν πριν την πληροφοριακή επανάσταση (ή, επανάσταση της πληροφορικής --ότι σας ταιριάζει).
Σήμερα, το ίντερνετ παρέχει ένα κουτί για τον καθένα, να στέκεται πάνω και να διαλαλεί, να προσπαθεί να αποκτήσει ακροατήριο. Για οποιονδήποτε δικό του λόγο. Τότε είχαμε καμιά δεκαριά λαλώντες μια μέρα την εβδομάδα και από καμιά εικοσαριά ακούγοντες για τον καθένα. Σήμερα έχουμε κοντά στο δισεκατομμύριο λαλώντες επί 24-ώρου βάσεως και κανένας δεν ακούει.
Το ίντερνετ, αυτή η "Γωνία των Ομιλητών" του εικοστού πρώτου αιώνα είναι το καρότο. Αλλά, για να το φάμε, και να το τρώμε συνεχώς, το πληρώνουμε με την πίστη που δίνουμε στους επαγγελματίες διαλαλητές. Και πάλι: δεν μιλάω για τους εμφανέστατους διαφημιστές: μιλάω για τους ιδιοκτήτες του πάρκου μέσα στο οποίο βάζουμε τα κουτιά μας και ανεβαίνουμε επάνω να "επικοινωνήσουμε".
Όταν αγοράζεις μια μπριζόλα, αγοράζεις και το κόκαλο. Το ίντερνετ παρέχει το ψαχνό του ότι ξαφνικά ο οποιοσδήποτε δυστυχισμένος μπορεί να γίνει "κάποιος". Άλλο όμως το "αγαπητό ημερολόγιο" και άλλο το "αγαπητοί μου συμπολίτες". Και το κόκαλο έρχεται σαν δεδομένο --μάλιστα η ωραία γεύση καμιά φορά είναι στο κόκαλο! Το κόκαλο του να διαβάζει κανείς και να πιστεύει ότι έντεχνα στριμωχτεί ανάμεσα στα άλλα από τις επιτήδειες κυβερνήσεις, κυβερνώντες, και πωλητές κοινής αντίληψης και γνώμης.
Κάποτε, οποιοσδήποτε έπρεπε να πασχίσει για να ακουστεί. Έπρεπε να έχει αξία για να δημοσιευτεί. Τώρα, η αξία της δημοσίευσης δεν βρίσκεται στο κείμενο αλλά στην ύπαρξή του ως "δημοσιευμένο". Απαραίτητη προσπάθεια: καμία. Αυτόματη και άμεση δημοσίευση των πάντων.
Άμεσοι φίλοι ψηφιακοί --κάνε με φίλο να σε ταΐσω ζαχαρίνη, αλλιώς βγάζω αφρούς από το ότι τολμάς να με αμφισβητείς και με πιάνει υστερία.
Έτσι, για να επιστρέψουμε στα νέα της προηγούμενης ανάρτησης, καθώς ο κόσμος απέκτησε πλέον προσωπική αξία στο λιβάδι με τα καρότα, η μαμά είναι έτοιμη να αφήσει τα βλαστάρια της μόνα της μια και μεγαλώσανε κάμποσο και θα αρχίσουν επί τέλους να φέρνουν κέρδη. Οι ΗΠΑ παραδίδουν το ίντερνετ ως υποδομή σε όλους όσους το θέλουν. Τα κέρδη θα είναι όχι ευθέως χρηματικά, αλλά πολιτικά. Σκεφτείτε το. Δεν θα είναι πλέον ζωολογικός κήπος, αλλά ελεύθερη ζούγκλα. Δεν μπορείς να κυνηγήσεις ζώα στον ζωολογικό κήπο. Μπορείς όμως στην ζούγκλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το μήνυμα σας