Ποιητικά ψήγματα σκονισμένων χρόνων

φώτο από deviantart.com/art/living-poetry-62099588

Πως μ'αρεσει να κοιτώ τις σταγόνες της βροχής στο φως, στη δροσιά της υγρασίας που μοιάζει με ομίχλη.
Το πάθος σου να δώσεις την κραυγή που νιώθεις με ώθησε να κλάψω για ακόμα μια φορά.
Το λάθος να τελειώσεις ότι τελετουργικά σου δόθηκε σου στέρησε την ευκαιρία να γεμίσεις τις τσέπες σου περισσότερες εμπειρίες.

Η αστραπή φώτισε για μια στιγμή τα ξεχασμένα καρφιά που πονούσαν τα χέρια σου Χριστέ

αχταρμά ιδρώτα και αίμα γεύομαι καθημερινά
ανηφορικέ Γολγοθά.
και αν όρισες σα βαθύτερο νόημα την αγάπη
στην ιστορία,θρύλος ηχεί στ'αυτια μου
παραμύθι ξεχασμένο,χαραγμένο στα μεγάλα
αποζητώ της ψυχής μου.

Στέρεψαν τα δάκρυα του κέρβερου ,η πύλη
της αγάπης φυλάσσεται διπλά όταν σε σκέφτομαι.
Καταθέτω το πνεύμα μου,μα ένα δάκρυ ξεβάφει
την μάσκα που φορώ ,το ξεδιάντροπο εγώ μου.
Αναθέτω στο όνειρο μου τα μονοπάτια της
αλήθειας να βρει.