Η μοναξιά της Δευτέρας

 Οι μοναξιές της Δευτέρας δεν έχουν ταίρι. Δε μιλάω για το προφανές. Εγώ πάσχω, όχι η γλώσσα μου. Οι μοναξιές της Δευτέρας δεν έχουν κόπια, δεν έχουν αντίγραφο εννοώ. Πουθενά στο σύμπαν. Είναι ένα ζευγάρι βήματα, μόνα, στη βρεγμένη θαλασσινή άμμο των πρώτων ημερών του Μάρτη. Είναι το τελευταίο κουτάκι μπύρα στο ψυγείο και η ψόφια χαρά του να μην έχεις να το διεκδικήσεις από κάποιον. Οι μοναξιές της Δευτέρας δεν έχουν φιλί στο μάγουλο. Τα χείλη δεν τα σκέφτονται καν. Αγγίζουν το χέρι τους στο στεγνό απ’ τον Γραίγο πρόσωπό τους κι έτσι ξεγελάν το ένα που αυτοβούλως δηλώθηκε ως ο αριθμός τους. Είναι φορές που τις σκέφτομαι ως τα ακροπατήματα του ανθρώπου στη Γη. Μετά την καταστροφή τα τελευταία βήματα πριν κι αυτά σωριαστούν ξεψυχισμένα στο έδαφος.
Τις μοναξιές της Δευτέρας μην τις υποτιμάτε. Είναι το κακό σενάριο μιας ταινίας με μεγάλο μπάτζετ και καλούς ηθοποιούς. Πολλή η δουλειά, πολύς ο κόπος, πολύ το φιλότιμο, πολλές οι προσπάθειες αλλά πόσες -αλήθεια- οι ελπίδες για το ωραίο αποτέλεσμα; Χωρίς κείμενο ποια αναπαράσταση λόγου να σταθεί; Είναι το έδαφος το ασβεστολιθικό σε τόπο που βρέχει πάντα. Τι να χτίσεις πάνω του; Τρύπες θα ανοίγουν και όλα μέσα τους θα τα εξαφανίζουν. Τις πρώτες μοναξιές της εργάσιμης εβδομάδας αντιμετώπισέ τες όπως τη φωτιά που άναψες και σου ξεφεύγει στο χωράφι: ρίξε χώμα πάνω τους, θάψε τις φλόγες τους πριν σε κάψουν μέσα κι έξω. Πριν κάψουν τον τόπο γύρω σου, τον κόσμο σου παντού.

Οι μοναξιές της Δευτέρας δεν είναι ένα λεκτικό τρικ, ένα σκαρίφημα για να ξεκινήσω ετούτο το άρθρο. Είναι απτές, χειροπιαστές κορφές θλίψης σε μια κατά τ’ άλλα ισόπεδη περιοχή φαινομενικής χαράς. Τολμάς λες να αναρριχηθείς, καμαρώνεις για την ταυτότητα ορειβάτη! Δύσμοιρε, πονάει ο θάνατος στα Έβερεστ. 34 χρόνια Δευτέρες δε σε έμαθαν να κρύβεσαι στην ασφάλεια των υπωρειών; Αυτές τις μοναξιές θες ασπίδα Παρασκευής κι εκπαίδευση αισιοδοξίας να τις νικήσεις. Θες φίλιες λέξεις κι έρωτα μπροστά σου για να τις υπερβείς. Μόνο έτσι θα βγεις Έκτορας έξω απ’ τα τείχη. Μόνο έτσι θα αφήσεις τους Αχιλλείς μυθικά σκευάσματα τυφλών ραψωδών. Υπό όρους, μπορείς να νικήσεις αυτή τη μάχη. Σ’ αρέσει να τη θεωρείς ένα απλό παιχνίδι του μυαλού. Σου δίνει την ασφάλεια του reset σε περίπτωση ήττας. Του restart. Μην κάνεις και σήμερα το ίδιο λάθος. Οι μοναξιές της Δευτέρας δεν έχουν την αφέλεια της πλαστικής αιχμής των σπαθιών προπόνησης. Κόβουν. Πληγώνουν. Ματώνουν. Σκοτώνουν. Αντιμετώπισέ τες σαν με τη βεβαιότητα ότι αύριο είναι Σαββατοκύριακο. Μη μείνεις ακάλυπτος. Μην τους δείξεις τα πλευρά σου!

Το ματς είναι ντέρμπι. Δεν έχει σημασία που ο Ολυμπιακός είναι 25 πόντους μπροστά, δεν έχει σημασία που στην Ελλάδα κάνει περίπατο και στην Ευρώπη εντυπωσιάζει. Δεν έχει σημασία που οι στοιχηματικές εταιρείες έφτασαν το διπλό του Παναθηναϊκού σε απόδοση 10,00, ούτε που οι πράσινοι 31 Μάρτη ίσως να μην μπορέσουν να πάρουν αδειοδότηση απ’ την UEFA για τη νέα χρονιά. Δεν έχει σημασία που το μπάτζετ του ενός δε φτάνει να αγοράσει τα σπόρια του άλλου, ούτε που ο προπονητής του ενός είναι θρύλος τηςΡεάλ και του άλλου του ΟΦΗ και της Ρόντα. Δεν έχει σημασία που ο αγώνας γίνεται στο Καραϊσκάκη, ούτε που λίγες μέρες πριν στο ίδιο γήπεδο οι κόκκινοι κέρδισαν τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δίνοντας μια σχεδόν τέλεια παράσταση. Πάντα όταν θα παίζουν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός τα ματς θα είναι ντέρμπι. Όλοι το ξέρουν, κανείς δεν προδικάζει το αποτέλεσμα, όλοι κρατάνε μια πισινή. Όλοι; Όχι ακριβώς!

Ο σπίκερ του web radio του Ολυμπιακού προετοιμάζει τους ακροατές του για τον αγώνα. Μια ώρα πριν να γίνει η σέντρα γνωρίζει το στραβοπάτημα του ΠΑΟΚ στην Κρήτη. Μια ώρα πριν να γίνει η σέντρα γνωρίζει ότι με νίκη στο ντέρμπι οι Πειραιώτες θα είναι και μαθηματικά πρωταθλητές. Αποφασίζει λοιπόν να προδικάσει το αποτέλεσμα. Βγάζει τον «σαφέστατα ανώτερο Ολυμπιακό» θριαμβευτή. Το ματς ξεκινάει, οι φάσεις δεν έρχονται, η πίεση δεν ασκείται, οι ποδοσφαιριστές του θρύλου κουράζονται σπριντ το σπριντ! Και φτάνει το κρίσιμο 45ο λεπτό. Ο Μπεργκ παίρνει την μπάλα, την πασάρει στον Πράνιτς και ο Παναθηναϊκός προηγείται. Και βράδυ αποκρεών έρχεται η Μεγάλη Παρασκευή. Η φωνή ρίχνει τα ντεσιμπέλ της στα τάρταρα, η ψυχολογία στήνει ικρίωμα και η προδιαγραφόμενη φιέστα παγώνει τις εργασίες της. Ο σπίκερ κρυώνει, φοράει μπουφάν, κοιτάζει γύρω του και τους βλέπει όλους σαν σε απόσταση.

Δεύτερο ημίχρονο και το χρονόμετρο δείχνει το 67΄. Ο Μπεργκ αυτή τη φορά δε θέλει βοήθεια. Φεύγει στην κόντρα και σκοράρει μόνος του. Ο τρόπος που ο λατρεμένος μας εκφωνητής λέει το «2-0! 2-0 για τον Μπεργκ! 2-0 για τον Παναθηναϊκό!» θυμίζει ρομπότ που μόλις του βγάλανε όλες τις βίδες. Διαλύεται στα αρχικά του σίδερα. Δεν του βγαίνει πια φωνή. Αχνακούγεται να ψελλίζει κάτι για κίνηση και όχι απογοήτευση. Δεν το πιστεύει. Λέει απλά για να πει. Για να γεμίσει ο ραδιοφωνικός χρόνος. Να κλάψει θέλει. Μια γωνιά μόνος να κλάψει.

Ώσπου… κάποιος θεός τον συμπονά! Στο 77ο λεπτό ο Κουτρουμπής πηγαίνει σαν κριάρι πάνω στονΒαλντέζ και του κάνει πέναλτι. Ο τόνος της φωνής ανεβαίνει. Τα συγχαρητήρια στον διαιτητή άμεσα. Ένα ποτήρι κόκα κόλα που σωριάζει στο έδαφος τον προπονητή του Παναθηναϊκού δε θα τον αποσπάσουν απ’ τη μετάδοση: «στεκόμαστε στο πέναλτι» βροντοφωνάζει. Ψυχομαχάει ο άλλος στο έδαφος, «στεκόμαστε στο πέναλτι», τ’ ανάσκελα και με σπασμούς ο άλλος, «στεκόμαστε στο πέναλτι», τον θάψανε τον άλλο και πάνε για την κακαβιά, «στεκόμαστε στο πέναλτι». Και η στάση έχει βεβαιότητες. «Και σιγά μην το χάσει οΤσόρυ»! «Ο Ολυμπιακός μειώνει με τον Τσόρυ και πάει για το Όσκαρ ανατροπής»! Αλλά η επιτροπή δεν το δίνει στον Σκορτσέζε, δεν το δίνει στον Λεονάρντο, δε γουστάρει ρε παιδί μου! «Τσόοοοοορυ, ΑΟΥΤ;!;;! Αααουχμφφρρφρ»! Το τέλος έχει σχεδόν έρθει. Ήδη νιώθει ο πιο μόνος άνθρωπος στον κόσμο. Η παγωνιά είναι θανατερή. Τι κάνει; Γιατί περιγράφει ακόμη; Γιατί έγινε Ολυμπιακός; Ποιος θα σώσει τα παιδιά στην Αφρική; Πόσο ήπιε πάλι χτες;

Η απάντηση σε όλα έρχεται λίγο πριν το τέλος. Φάουλ του Αμπέιντ απ’ το πλάγιο σχεδόν, η μπάλα περνάει από όσες τρύπες πέρασε και το βέλος απ’ το τόξο του Οδυσσέα και καταλήγει στη γωνία του τέρματος του Ρομπέρτο. Ο επιθανάτιος ρόγχος του -ήρωά μου πλέον (νομίζω είναι ο Τάσος Μαγούλας)- είναι το καλλιτεχνικό επιστέγασμα της πιο μοναχικής βραδιάς της ζωής του: «Εκτέλεση φάουλ απ’ τα πλάγια κι ο Αμπέιντ… σημαδεύει το τόξο… καλά αηδίες τώρα! Σίγουρα ο Παναθηναϊκός παίρνει τη νίκη της χρονιάς, ίσως και του αιώνα!».

ΑΠΟ fridge.gr