Σκέφτηκες ποτέ σου τι γεύση έχουν τα σκουπίδια; Κρύωσες ποτέ στη ζωή σου τόσο πολύ που να νομίζεις πως θα σπάσεις σε χίλια κομμάτια; Ένιωσες ποτέ σου την ανάσα του θανάτου τόσο κοντά σου να σου καίει τα σωθικά;
Πρόσφυγες. Ανθρώπινα ερείπια διωγμένα απ' του πολέμου την αγριότητα. Κυνηγεμένα από παντού, δίχως πατρίδα, δίχως ελπίδα κι όνειρα...
Γυρνάς το βλέμμα σου από την άλλη μήπως και τους εξαφανίσεις... Μα εκείνοι μένουν πάντα εκεί για να σου θυμίζουν πόσο απάνθρωπος και σκληρός είσαι. Και να σου στοιχειώνουν τον ύπνο σου λες και κάποιος θέλει να σε τιμωρήσει για την απάθεια σου.
Κάθε φορά που κάποιος χαράζει στον χάρτη σύνορα, άνθρωποι πεθαίνουν με τον πιο φριχτό τρόπο. Χιλιάδες παίρνουν τον μακρύ και σκληρό δρόμο της προσφυγιάς που γυρισμό δεν έχει. Οικογένειες χωρίζονται, μανάδες νιώθουν να τους κόβεται ένα κομμάτι της ψυχής τους μη βλέποντας ποτέ ξανά τα λατρεμένα τους παιδιά.
Κάθε φορά που κάποιος χαράζει στο χάρτη σύνορα, οι άνθρωποι μετατρέπονται σε θηράματα του πιο βάρβαρου κυνηγιού που σκέφτηκε ποτέ ο ανθρώπινος νους. Όπλα και σφαίρες παίρνουν τη θέση των βιβλίων και οι μοναδική μουσική που ακούγεται είναι ο θρήνος των ψυχών που χάθηκαν.
Κάθε φορά που κάποιος χαράζει στο χάρτη σύνορα, τα δάκρυα ανακατεύονται με αίμα καυτό που αναβλύζει απ’ των ανθρώπων τα κορμιά και βάφει κόκκινο το χώμα. Κι οι δυνατοί αυτού του κόσμου γίνονται ακόμα πιο δυνατοί από πριν, με το αίμα των νικημένων.
Σύνορα... Πόσο φριχτή ανακάλυψη... Φτιάχτηκαν για να κρατάν φυλακισμένη μέσα την ελπίδα και τα όνειρα.
Σύνορα... Γεννήθηκαν για κρατάνε έξω το φως του ήλιου μην τυχόν και σβήσει το σκοτάδι. Χτίστηκαν με του πολέμου την αντάρα και υπάρχουν για να τον υπηρετούν πιστά...
Δεν θέλω πια τα σύνορά σας! Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ ν' αγκαλιάζω τους ανθρώπους... Μήπως και καταφέρω και νιώσω κι εγώ λιγάκι πιο άνθρωπος...
Περισσότερα για το ελληνικό τμήμα της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. για τους πρόσφυγες εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το μήνυμα σας