Του Γιώργου Κτενά
Από την άποψη ότι υπάρχουν σύλλογοι που καταρτίζουν προγράμματα εκγύμνασης, δίνοντας προσοχή σε στοιχεία αντίστοιχα εκείνων του χορευτή, του ζογκλέρ κ.λπ., προκειμένου να ταιριάζουν περισσότερο με την ανθρώπινη ανατομία και φυσιολογία. Προσπαθώντας να προσεγγίσουν την κίνηση των αιλουροειδών, με ανάλαφρους μυς και ελαφριά σώματα. Προτάσσοντας τα στοιχεία της καλής τεχνική και της αντοχής και όχι του μυώδους αλόγου κούρσας, που τρέχει αφρίζοντας πίσω από μία μπάλα.
Γιατί η αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή, οι περισσότερες ποδοσφαιρικές ομάδες σε ολόκληρο τον πλανήτη, δίνουν βαρύτητα στην εκγύμναση στο στιλ των σπρίντερ. Με τους ποδοσφαιριστές να αποκτούν, μοιραία, «πρησμένα» κορμιά προκειμένου να τρέχουν επί 90 λεπτά σε κάθε μήκος και πλάτος του γηπέδου. Δεν είναι τυχαίο πως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο κάθε αθλητής διανύει, κατά μέσο όρο, περισσότερα από δέκα χιλιόμετρα σε κάθε αγώνα.
Όταν η αντιστοιχία τη δεκαετία τού 1970 ήταν μόλις τέσσερα. Πρακτικά, η σωματική επαφή έχει αυξηθεί μεταξύ των ποδοσφαιριστών, γιατί έρχονται συνεχώς πιο κοντά. Κι αυτό λειτουργεί αρνητικά στην προσπάθεια να κινηθούν δημιουργικά, με φαντασία.
Με απoτέλεσμα το σύγχρονο ποδόσφαιρο να έχει μεγάλη ταχύτητα, αλλά να παρουσιάζει άσχημο θέαμα με βάση την εικόνα περασμένων δεκαετιών. Αυτό σημαίνει πως χρειάζονται αλλαγές για τη βελτίωσή του. Κι εδώ θα θυμίσουμε μία ανατρεπτική πρόταση του μεγάλου Σόκρατες, με την αιχμηρή και εμπνευσμένη σκέψη, προκειμένου να βελτιωθεί το θέαμα των αγώνων: «Πρέπει να ληφθεί υπόψη η εξέλιξη των παικτών.
Όλα τα άλλα αθλήματα θέσπισαν νέους κανονισμούς για να προσαρμοστούν στην εξέλιξη της ανθρώπινης φυσιολογίας. Το ποδόσφαιρο όχι: Να μειωθούν οι παίκτες στους εννιά σε κάθε ομάδα. Χρειάζεται να αντισταθμιστεί η σωματική εξέλιξή τους, προκειμένου να βελτιωθεί η ποιότητα του ποδοσφαίρου, να μειωθούν οι τραυματισμοί και να χρησιμοποιούν οι παίκτες περισσότερο τις τεχνικές ικανότητές τους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το μήνυμα σας