Τον τελευταίο χρόνο η Βραζιλία έχει γίνει από τις πιο ενδιαφέρουσες δημοσιογραφικά χώρες. Όχι μόνο για το Μουντιάλ, αλλά και για τις μεγάλες διαδηλώσεις που στο επίκεντρο τους δεσπόζει η άποψη ότι η χώρα δεν μπορεί να αντέξει ένα Μουντιάλ και Ολυμπιακούς Αγώνες…
Σίγουρα θα είναι ένα από τα πιο «πολιτικοποιημένα» παγκόσμια κύπελλα σε βαθμό μάλιστα που αρκετοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι θα κρίνει ακόμα και την πολιτική ζωή της προέδρου της Βραζιλίας Ντίλμα Ρούσεφ.
Το ερώτημα όμως είναι αν υπήρχε ποτέ στο παρελθόν Μουντιάλ ξεκομμένο από τη πολιτική σκοπιμότητα. Ας δούμε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο αυτό της Ουρουγουάης το οποίο έγινε το 1930 ένα χρόνο μετά από το ξέσπασμα της Παγκόσμιας Οικονομικής κρίσης.
Η πρόσκληση της FIFA μόνο ενθουσιασμό δεν προκάλεσε στις χώρες. Το αντίθετο μάλιστα απίστευτη παγωμάρα με χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μέχρι και δυο μήνες πριν την έναρξη της διοργάνωσης καμιά ομάδα δεν είχε δηλώσει συμμετοχή. Η πίεση της FIFA προς τους διοργανωτές απέφερε καρπούς και η Ουρουγουάη επωμίστηκε τα έξοδα του ταξιδιού των ομάδων.
Από τις 13 ομάδες σίγουρα ξεχωρίζουμε την Ρουμανία όπου οι παίκτες της εργάζονταν σε αγγλικών συμφερόντων πετρελαϊκή εταιρία και χρειάστηκε η παρέμβαση του ίδιου του Ζιλ Ριμέ προς τον βασιλιά της Αγγλίας για να τους επιτραπεί να αγωνιστούν. Λέγεται μάλιστα ότι ο Βασιλιά Κάρλος ήταν αυτός που επέλεξε και το ρόστερ.
Αν η πολιτική κατάσταση σε αυτό το Μουντιάλ είχε την επίδραση της Οικονομικής κρίσης και η καινούρια διοργάνωση φερόταν ως μια ευκαιρία υπενθύμισης της χαμένης ευημερίας του μεσοπολέμου μια δευτερεύουσα αλλά καθόλου ευκαταφρόνητη οπτική ήταν η διαχρονική κόντρα Ουρουγουάης-Αργεντινής.
Τους χωρίζει ένας ποταμός αλλά και μια άσβεστη αντιπαλότητα. Αρκεί να αναφέρουμε ότι στα σύνορα υπάλληλοι του Τελωνίου κατάσχουν από Αργεντίνους από ρόπαλα και κροτίδες μέχρι στιλέτα και ρεβόλβερ(!). Η κόντρα ήταν τέτοια μεταξύ των γειτόνων που ούτε πάνω στη μπάλα που θα διεξαγόταν ο αγώνας δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν. Τελικά επικράτησε μια μεσοβέζικη λύση και στο ένα ημίχρονο ο αγώνας έγινε με μπάλα της αργεντινής και στο άλλο με αυτή των διοργανωτών.
Η μικρή Ουρουγουάη,η οποία όπως και οι υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής στέναζε κάτω από την οικονομική κρίση «χρησιμοποίησε» το Μουντιάλ ως μέσο… διαφυγής. Ετοίμασε το 90.000 θέσεων Στάδιο Σεντενάριο και οκτώ μήνες μετά ένα ολόκληρο κράτος μεθούσε με τη κατάκτηση ενός Μουντιάλ,του πρώτου! Ταυτόχρονα, είχε δώσει πια έναν οδηγό που έλεγε ότι στις κρίσεις κάθε είδους το ποδόσφαιρο μπορεί να σώσει ακόμη και ηγέτες.
Σίγουρα δεν μπορείς να επικροτήσεις κάτι τέτοιο αλλά αυτή είναι και η πραγματικότητα την οποία θα δούμε και πιο διογκωμένη μάλιστα και στα επόμενα παγκόσμια κύπελλα…
ΑΠΟ othersidefootball.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το μήνυμα σας