Με «διαβατήριο» στις εθνικές ομάδες

Του Γιώργου Κτενά

Με μία γρήγορη ματιά στις αποστολές των ομάδων που έλαβαν μέρος στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο, διαπιστώνουμε ότι οι περισσότερες στηρίχτηκαν σε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «μετανάστες ποδοσφαιριστές».

Από την άποψη ότι οι περισσότεροι παίκτες (ειδικά των δυνατών ομάδων) αγωνίζονται μακριά από την πατρίδα τους, προκειμένου να κερδίσουν ένα καλύτερο συμβόλαιο, προβολή κ.λπ. Ενδεικτικό είναι ότι η Βραζιλία είχε μόλις τρεις ποδοσφαιριστές στην 23άδα της, που αγωνίζονταν στα εγχώρια πρωταθλήματα.

Η Αργεντινή έξι, η Πορτογαλία δέκα κ.λπ. Εξαίρεση αποτελεί η Ιταλία, η αποστολή της οποίας στηρίχτηκε αποκλειστικά σε ποδοσφαιριστές που αγωνιζόντουσαν εκείνη την περίοδο στο Καμπιονάτο. Ήταν την ίδια εποχή που στην Ίντερ, την ομάδα που είχε «σαρώσει» τα πάντα, ιταλικά ακουγόντουσαν μόνο από τους φιλάθλους στην εξέδρα, καθώς οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της δεν γνώριζαν τη γλώσσα.

Κι εδώ είναι επιβεβλημένο να συμπληρώσουμε πως έχει παρατηρηθεί πλούσιοι σύλλογοι ακόμα και να απαγορεύουν στους αθλητές τους να συμμετάσχουν σε υποχρεώσεις των εθνικών τους συγκροτημάτων, για «να μην κουραστεί» το προϊόν τους. Όχι, φυσικά, σε μία διοργάνωση σε επίπεδο Μουντιάλ, αφού η προβολή είναι μεγάλη και δωρεάν και μπορεί να προσελκύσει νέους χορηγούς, νέες συμφωνίες, ακόμα και νέα συμβόλαια.

Υπάρχει δηλαδή μία διαδικασία ομογενοποίησης του αθλήματος, που στερεί σε κάθε εθνικό πρωτάθλημα την ανάπτυξη μίας συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής σχολής, από τους γηγενείς ποδοσφαιριστές που ξεχωρίζουν. Με τις λιγότερο δυνατές εθνικές ομάδες, να αποκτούν λάμψη αποκλειστικά και μόνο από τους διαφημισμένους αστέρες τους (π.χ. Ντιντιέ Ντρογκμπά-Ακτή Ελεφαντοστού) και όχι από τα εν γένει χαρακτηριστικά τους.

Μοιραία η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου ειδικότερα και η ελεύθερη αγορά, βάζουν στην άκρη τα εθνικά χαρακτηριστικά. Δημιουργώντας τροχοπέδη για την ουσιαστική εξέλιξη του αθλήματος και υποβαθμίζοντας, ως έναν βαθμό, το ίδιο το προϊόν: το θέαμα που βλέπουμε στα γήπεδα δηλαδή. Μήπως είναι και αυτό ένα από τα θέματα που πρέπει να μας απασχολήσουν, αφού οι αρνητικές συνέπειες είναι σε βάρος, τελικά, του ίδιου του θεατή;

ΑΠΟ othersidefootball.com